Wat ga je nog doen?
Het voelt vreemd om onderstaand indrukwekkend verhaal van Henk van den Berg, zoals zijn zus Hitsie van der Zwaag en welzijnscoach Mariëtte van Raalte bereid waren te vertellen, een succesverhaal te noemen. En toch is het dat, omdat het duidelijk maakt hoeveel Welzijn op Recept voor iemand kan betekenen, zelfs in de laatste fase van zijn leven.
Welzijnscoach Mariëtte van Raalte was nog maar net begonnen als welzijnscoach bij Stichting Welzijn Hattem, toen een bijzondere patiënt naar haar werd verwezen: de 59-jarige ongeneeslijk zieke Henk. Hij had al een tijdje slikproblemen. De huisarts stuurde hem door naar het ziekenhuis: het bleek kwaadaardige slokdarmkanker te zijn. Besloten werd tot een traject van bestraling met een beetje chemo. Daarna zou een scan gemaakt worden: waren er geen uitzaaiingen, dan zou een operatie volgen. Onderwijl kreeg hij sondevoeding en dat werkte goed. Vol vertrouwen onderging Henk de scan. Vrijwel altijd ging zijn zus Hitsie mee. In het gesprek met de chirurg kwam een volkomen onverwachte boodschap: ‘Ik kan u niet opereren, er zitten allemaal uitzaaiingen in de lever.’ “Voor Henk was dat een psychische mokerslag”, aldus Mariette. Hoe ernstig de situatie was, bleek pas toen ze bij een andere oncoloog de foto’s van de scan zagen. Hitsie: “Toen wist ik: daar is niet meer aan te doen”, al werd nog wel besproken of ze door zouden gaan met behandelen. Ze verkozen kwaliteit van leven boven kwantiteit: bij niet behandelen zou Henk binnen het jaar overlijden. “Maar hij kon wel weer eten. Daar kon hij enorm van genieten, eten was voor hem heel belangrijk.”
Werk
Bij de wekelijkse bezoeken van de huisarts, vroeg die steeds: ‘Wat ga je nog doen? Je hebt nog maar zo kort. Ga je nog genieten, reizen? Hitsie: “Maar Henk gaf het niet toe: ‘Ik ga nog tien jaar leven.’ Hij voelde zich niet ziek, kon weer slikken, kanker in de lever geeft geen pijn.” De sluipmoordenaar in zijn lichaam was onverenigbaar met de eerdere hoop en positieve verwachtingen. Hij wilde eigenlijk niets meer, was boos en opstandig. Uiteindelijk werd Stichting Welzijn Hattem gehaald om toch nog iets te doen. “Vaak weten anderen wat iemand moet gaan doen”, aldus Mariette. “Wij zeggen dan: eerst maar eens met de cliënt praten. Wat wil die zelf?”
Dus bezocht ze Henk thuis en ging met hem in gesprek. “Dat ging niet van harte. Ik snap het ook wel: ik kom zo maar zijn leven binnenstappen. Hij begon meteen over zijn werk te praten: hij was medewerker postkamer bij Wärtsilä QuantiParts in Zwolle. Hij miste zijn collega’s en wilde heel graag weer aan het werk. Daar zijn we mee bezig geweest, maar hij wilde pas als iedereen terug was van de zomervakantie. Toen was helaas hij al te ziek.”
Wandelen
Tijdens de coronalockdown wandelde Henk regelmatig naar de IJssel en zat daar dan naar de schepen te kijken. Een beweegactiviteit dus misschien? Mariëtte: “Maar dat liep al. Op een gegeven moment hadden mensen van de kerk gebeld: Wat kunnen we voor Henk doen? Eten koken? Nee, maar wandelen leek hem wel fijn. Zo gingen dagelijks om 19.00 uur (zij werkten nog) zo’n twintig mensen om de beurt samen met Henk wandelen. Bij slecht weer, dronken ze koffie. Toen het lopen niet meer ging, maakten ze een ritje met de auto.
Mariëtte: “Dat was zijn enige uitstapje, overdag bleef hij liever in bed.” Dus kwam ze met een concreet voorstel: de koffie-inloop van de kerk bij De Open Poort. Daar kende Henk al mensen. De eerste reactie was afwijzend. Mariette: Ik was daar nog nooit geweest en wilde graag eens kijken. Dus zei ik: Ík ga er heen, dan kom ik eerst bij jou langs. Toen ik bij Henk kwam, ging de thuiszorg net weg en stond hij al klaar. Toen we erheen liepen, zei hij al: ‘Ik weet niet of ik wel de hele tijd blijf.’ Maar toen ik zelf na een uurtje wegging, riep hij enthousiast: ‘Je weet de weg, hè.’”
Verjaardag
Zo kwam Henk dankzij de welzijnscoach weer in beweging, gesteund door zijn zus, de mensen van de kerk en de mensen in de wijk, waar een grote saamhorigheid heerst. Het was een wezenlijke eerste stap naar acceptatie, naar rust. Uiteindelijk was hij zo verzwakt dat hij per ambulance naar het hospice in Nunspeet werd gebracht. Daar overleed hij op 13 september, na een mooie tijd, waarin hij zelf of samen met zijn zus en broers dingen regelde. Én nadat hij twee dagen tevoren zijn zelf geregisseerde verjaardag, eigenlijk 18 september, had gevierd. Het werd een feestelijke dag, met Henk als middelpunt omringd door zijn broers, zussen en een oud-collega. Hij genoot, maar was daarna doodmoe: het lichaam was op.
Voor meer succesverhalen download of bestel ook het boekje “Pareltjes van Welzijn op Recept”
Benieuwd naar meer kennis en ervaring uit de dagelijkse praktijk van WoR volg ons dan op Linkedin
Wil je als professional ook zelf met Welzijn op Recept aan de slag? Kijk dan op deze website bij aan de slag