Ouder worden, nou en!
De Leidse Truus Blansjaar heeft geen gemakkelijk leven gehad. Met het ouder worden is ze in rustiger vaarwater terechtgekomen, maar namen ook de lichamelijke kwalen toe en komt regelmatig oud verdriet de gemoedsrust verstoren. Hoe kon ze zelfstandig thuis blijven wonen? Welzijnscoach Silvia Adrichem vond een oplossing op maat.
Truus Blansjaar is 79 jaar en woont nog zelfstandig thuis. Haar zoon woont in Drenthe en heeft een eigen gezin met kinderen en kleinkinderen. Even snel een probleem oplossen of mee naar het ziekenhuis zit er dus niet in. Maar met huishoudelijke hulp en een alarm, geregeld via zorgorganisatie Libertas en welzijnsorganisatie Radius, redde ze het nog wel. “Ik dacht eerst: ouder worden, nou en!, maar ik voel het wel. Ik doe zelf boodschappen, het winkelcentrum is vlakbij en ik heb de computer, waar ik goed mee overweg kan.”
Maar door de oogziekte glaucoom, waar ook nog staar bijkwam, zag ze vrijwel niets meer en had echt hulp nodig bij het lezen van de post. En eigenlijk ook een maatje om een goed gesprek mee te voeren. Want ze zat ook in de put: verdriet over dingen uit het verleden kwam terug: “Ik wil alles aangrijpen om met ondersteuning goed oud te worden.”
Stichting Fleur
In eerste instantie ondernam ze zelf actie. ‘Bieden jullie ook hulp?’, informeerde ze bij Libertas en Radius. Ook sprak ze met de huisarts en met de praktijkondersteuner, waar ze al een paar keer geweest was. Uiteindelijk komt ze terecht bij de welzijnscoach Silvia Adrichem. Silvia ging in gesprek en beloofde ‘ik ga er achteraan’. Dat deed ze en kort erna meldde ze: ‘Er komt vandaag of morgen iemand bij u thuis.’
Dat bleek de coördinator van Stichting Fleur te zijn. “Mijn huishoudelijke hulp had die naam al eens genoemd: haar vader was blind en had enorme steun aan Stichting Fleur. Maar hij woonde in Limburg, dus ik heb daar verder geen aandacht aan besteed.”
Truus vertelde haar verhaal aan de coördinator, haar reactie was: ‘Ik heb wel iemand voor je’. Dat was Leonie. Zij komt nu al een maand of 8, eerst voor 1,5 uur per week, maar dat was te weinig en werd uiteindelijk 3 uur. “We nemen de post door en bespreken die. We praten over heel veel dingen, goede gesprekken, al zijn we het niet altijd eens. Soms hebben we tijd over en zegt ze: ‘kom, we gaan even een wandeling maken of naar het winkelcentrum. Ik vind het geweldig, Leonie is echt een privémaatje. Ik heb een klik met haar. Inmiddels ben ik aan staar geholpen, zij gaat ook steeds mee naar het ziekenhuis. Als we thuiskomen, zet ze nog even koffie, ze weet waar alles staat. Als ik onverwacht naar het ziekenhuis moet, kan ze zo alles pakken.” Ook tijdens de coronacrisis bleef Leonie komen: “We waagden het maar. We houden afstand.”
Ondersteuning op maat
Truus is enthousiast over haar privémaatje en vertelt erover aan haar buurvrouwen. Ze beseft dat het een luxe is, die één op één hulp. Over leuke groepsactiviteiten waar ze naartoe zou kunnen, zegt ze: “Ik woon tussen twee woonzorgcentra in, Rijn en Vliet en Zuydtwijck. Daar wordt van alles georganiseerd, maar daar heb ik niets aan, ik kan er niets mee, ik voel me daar niet thuis.” Welzijn op Recept bood Truus echt ondersteuning op maat. Ze zit beter in haar vel. Het verdriet borrelt nog wel eens op, maar voelt minder heftig.
Meer weten of de meerwaarde van WoR voor patienten? klik hier
Meer informatie over het werk van de welzijnscoach en de voorwaarden waaraan de activiteiten moeten voldoen, lees dan ook het handboek Welzijn op Recept. Bestellen van het handboek Welzijn op Recept kan hier
Benieuwd naar meer kennis en ervaring uit de dagelijkse praktijk van WoR volg ons dan op Linkedin